“ The Teskey Brothers: een zeldzaam muzikaal juweel van Down Under… “

The Teskey Brothers is een band van een groep twintigers uit de Yarra-vallei in Australië. De band werd in 2008 officieel opgericht en, sindsdien speelden de jongens vrijwel elk weekend in de regio rond de Yarra-rivier in Victoria. Busken op lokale boerenmarkten, spelen tijdens achtertuinfeesten en uiteindelijk ook in pubs in de binnenstad van Melbourne, de hoofdstad van de deelstaat Victoria, dat in 1835 door een groep kolonisten uit Tasmanië gesticht werd. Ondertussen is dit voor lange tijd “Best Kept (Musical) Secret” van Down Under, een geoliede machine die niet alleen de ene na de andere dampende Soul Groove neerlegt, maar ook moeiteloos uitstapjes naar Blues en Southern rock maakt. Kenmerken van de band zijn de doorrookte soulvolle whiskystem van frontman/gitarist Josh Teskey, hun scherp gitaarwerk, zinderende blazers en hun fantastische samenzang. Behoren naast Josh en zijn broer Sam (gitaar, orgel) nog te vaste kern: Liam Gough: drums, percussie & Brendon Love: bas, ukelele, piano.

Ter ere van dat sixties’ oldschool Stax & Motown-geluid à la Wilson Pickett & Otis Redding, nam de band in 2017 met producer Paul Butler (Michael Kiwanuka, St. Paul and The Broken Bones, Andrew Bird) hun prachtige debuutalbum ‘Half Mile Harvest’ op. De songs werden geschreven door alle vier bandleden, en het album analoog opgenomen in hun eigen thuisstudio, zelfgeproduceerd en onafhankelijk uitgebracht. In het voorbije jaar verscheen de opvolger ‘Run Home Slow’, waarvan op Rootstime al een recensie verscheen. Het werd eerste geweldige bullseye. Hun onmiskenbare liveshow heeft in de laatste maanden al veel zalen doen vollopen. Na een uitverkochte Die Kantine - Yard Club in Keulen, was het vrijdagavond de beurt aan de Trix in A’pen, waarbij de snelsten -gezien “SOLD OUT”- niet voor een gesloten deur kwamen te staan. Wij van Rootstime hadden onze tickets, spraken met hen af voor een interview en stonden op de eerste rij voor het live-verslag.

Het was even voor acht uur al gezellig druk in de TRIX aan de Noordersingel in BorgerhoutA’pen. In hoeverre het voorprogramma van de Teskeys Bros, WILSN, hier iets mee te maken had, was nog even gissen. Met Wilsn geldt “what you see is what you get”: een echte zangeres met echte liedjes en een echte band (drums, keys/gitaar). Deze in Melbourne gevestigde zangeres, songwriter en muzikante weet hoe ze haar krachtige stem kan gebruiken, om haar van soul-beïnvloede pop tot leven te brengen. Geobsedeerd door zingen en het leren van harmonieën, werd Wilsn aangetrokken tot iedereen met een grote, soulvolle zangstem en noemt ze als voorbeelden graag Aretha Franklin, Lauryn Hill en Alicia Keys. In 2015 bracht ze zelf haar debuut EP ‘Don't Give It Up’ uit -nu goed voor meer dan 2 miljoen streams op Spotify- en sloot ze een wereldwijde deal af met Pulse Music Group/Native Tongue Publishing. Daarna werkte Wilsn aan een nieuwe EP en bracht ze in 2018 haar tweede EP ‘Do This’ uit, waarmee ze geleidelijk van old soul wegschoof en, straight-up pop met soulzang en moderne productie ging combineren. Dit was te horen tijdens de dertig minuten, dat ze erg zelfzeker op het podium van de grote zaal in de Trix stond. Twee nummers uit haar laatste EP zijn me van haar korte optreden bijgebleven: “Home” en “Thank You”, waarmee ze afsloot. Van de nieuwe song bleef me de zin “never be happy again” bij. Deze charmante Wilsn is zonder twijfel een jonge dame met inhoud!   (meer foto's)

Rond negen uur was de Trix werkelijk tot in iedere hoek vol gelopen met een heel gevarieerd publiek, dat duidelijk wist wie het “fenomeen” The Teskey Brothers waren. De jongste Leila?, was elf en mocht op papa’s schouders zitten. Ik zet, voor sommigen misschien wat overbodig, de line-up nog eens op een rij: Josh & Sam Teskey: beide zingen en spelen gitaar, drummer is de sympathieke rode krullenbol Liam Gough en bassist is de grootste Brendon Love, die ook op banjo en ukelele tokkelt. Naast het viertal touren nog drie extra muzikanten mee: toetsenist Robbie Moore, de goedlachse Audrey Powne én, de geweldige trombonist Ernest Stuart die soms, als het kan, ook de backings meezingt.

Voor hun setlist, elf nummers en twee “encores”, werd bijna evenveel geplukt uit hun beide in 2017 en 2019 uitgebrachte uitstekende studio albums. Er was eerst een korte piano intro door Moore die afsluitend zei “every man should be free”. Na de sublieme opener “Let Me Let Your Down”,begon het feest met een drie op rij uit ‘Half Mile Harvest’ en geraakten er snel velen betoverd. Met “Crying Shame”, “Say You’ll Do” (een slow blues die Sam schreef) met solo’s op gitaar en van de blazers en “I Get Up” (een nummer over de dagelijkse strijd van iedereen om te overleven) met Josh zonder microfoon en op de knieën, was letterlijk de toon gezet. “Rain”, “San Francisco”, “Sunshine Baby” en “So Caught Up” zijn nummers uit hun ‘Run Home Slow’ album. “San Francisco” is een prachtig soulvol meerlagig nummer, oorspronkelijk geïnspireerd door de tijd die de band op luchthavens doorbracht. Het is een song met geweldige vocale harmonieën. In “Sunshine Baby” (een door de blazers Nola- beïnvloed nummer over ouder worden) eisen de gefloten intro, de banjo van Love en de trombone solo terecht de aandacht op. “Honey Moon” is een bluesy ballade met een, op spontaan applaus onthaalde, geweldige solo van Sam. “Paint My Heart” en “Louisa” sloten de reguliere setlist af. Met het laatste gospelachtige nummer “Louisa” (dat Liam schreef) vertrok de laatste trein en deden o.a. Robbie Moore op orgel en Josh op harmonica de laatste solo’s. Josh stelde nog even de ganse hechte band voor en gaf Liam Gough de tijd om met een drumsolo de set af te ronden.

De klok om mijn mobieltje gaf ondertussen kwart na tien uur aan en de extra nummers kwamen er na lang, uitbundig en gemeend applaus. De eerste “encore” was “Pain and Misery” (hun éérste nummer dat ze schreven) waarbij alle Gsm’s in de rijen vooraan de lucht ingingen om te kunnen filmen en, alle dames met de heupen begonnen te wiegen. Voor “Hold Me” zette Brendon Love een stap naar voren om het handgeklap in te zetten. Het overtuigende verder geklap van de ganse zaal -de levende percussie- deed tijdens deze vijfstemmige a capella de rest. Wat was me dat een finale!

Ze deden me tijdens het interview met hen zweten (was het omdat ik eens echt nerveus was?), maar er vanavond kunnen bij zijn in de Trix, was na het optreden van The Teskey Brothers, mijn eerste hoogtepunt van de maand en, van het nieuwe muziekjaar. Nu begrijp ik waarom hun Europese tour zo snel uitverkocht was. De Teskeys zijn absoluut een juweel van de andere kant van deze wereldse aardkloot!

Eric Schuurmans

foto © Manon Houtackers

meer foto © Manon Houtackers

The Teskey Brothers : Let Me Let Your Down / Crying Shame / Say You’ll Do

The Teskey Brothers : Pain And Misery

WILSN @ TRIX, BORGERHOUT

Line up:
Josh Teskey: vocs, guitar / Sam Teskey: lead guitar, bvs / Liam Gough: drums, percussion, bvs / Brendon Love: bass, banjo, bvs / Robbie Moore: keys / Horns: Audrey Powne trumpet, bvs & Ernest Stuart: trombone, tambourine, bvs

The Teskey Brothers setlist:
Let Me Let Your Down** / Crying Shame* / Say You’ll Do* / I Get Up* / Rain** / San Francisco** / Sunshine Baby** / So Caught Up** / Honey Moon* / Paint My Heart** / Louisa* / encores / Pain And Misery* / Hold Me** / From: Run Home Slow** [2019] - Half Mile Harvest* [2017]

WILSN